من و گل نرگس

یا اماه...

آسمان رنگ خدا گشت،بیا پر بزنیم

باغ خورشید پر از چلچله ها گشت ، بیا پر بزنیم

فصل مهمان شدن پنجره ها یادت هست؟

پشت در جای غریبیست ،بیا در بزنیم

یک نفر باز مرا در خود من می خواند

پر پرواز نداریم که پرپر بزنیم

باز از مزرعه ی من بوی علف می شنوم

جای پروانه چه خالیست،بیا پر بزنیم

نگران تنهایی های من نباش رفیق !

خیال میکنی غریبه ام، اما اینجا شهر من است.
توی شهر من، پر از کوچه های پهن و درختهای بلنده که میشه شبها برحسب اتفاق، یکیشون رو کشف کرد و توی تاریکی سری چرخوند و قصرهای کوچیک و بزرگش رو سیاحت کرد.
شهری که میدونم اگه دیر بجنبم، همراه خیلیهای دیگه ، توش گم میشم و حتی اسمش رو هم فراموش میکنم.
باکی نیست ...
به حافظه ام و به خاطراتش اعتماد میکنم تا تحمل تنهاییها و رنگهای بی قافیه کوچه هاش برام راحتتر بشه.
اما یک روز، شاید یک نفرین ... یا نه ...
نفرین، تفریحی بیش نیست برای خیالی خمیری
شاید یک نخواستن...
آره ... 
یک نخواستن ، هیولاهایی ساختند که حالا کابوس شبهای رخوت و خستگی من شده. هیولاهایی که از دیدن زخمهای یکدیگر و ناکار کردن و جویدن همدیگر سیرایی ندارند.
شاید زندگی تا بوده واقعا همین بوده. با همه دیوها و هیولاهایش که حالا انگار از قصه ها دلزده شده اند.
همه چیز انگار از یک نخواستن میاید.
نخواستن برای بیرون رفتن از این شهرفرنگ که دیوارهای طلایی و قشنگش، روزی برق و جلایی داشت و حالا دیوارهای قهوه ای و زنگار گرفته، همه طرف ، باقی مانده و اندک چشمانی که انتظار دیدن چهره ای از دریچه های این شهر فرنگ را با تمام عمرشان تاخت میزنند.
میگویند ... شهرفرنگی، در گوشه ای از همین شهر، برج میسازد و به اسم قصر میفروشد به من و شما.
باید تا اسم شهرم فراموش نشده...
باید با تمام خورده اراده های باقیمانده ...
باید راهی به دریچه های این شهرفرنگ پیدا کنم تا پیش از پرواز، نگاهی از بیرون به این شهر بیندازم تا لااقل تمام خاطراتم را با مردمان این شهر مرور کرده باشم.
خب... خدا را شکر دیگر غمی نیست.... همه چیز بر وفق مراد است و خوب.
گفتم که ... نگران تنهاییهای من نباش، رفیق !

باور کن . . .

باور کن

در حیاط کوچک من

گنجشکک کوچک باران زده

از سرما نلرزید

مگر آنکه دانست

اینجا بعد از باران

آفتابی نخواهد روئی

---

. . .

 

وای از آن روز که خورشید بسوزد و پرستو نپرد.
و ز ابر، که به اندازه پرهای کبوتر پاک است، خون بارد.

وای از آن روز که یک خط سیاه روی احساس شکفتن بکشند
و ز روییدن گل پشت دیوار زمان یاد کنند.

بیشک آن روز زمین، مثل یک لحظه سبز
پشت دیوار زمان خواهد مرد.

. . .